Over ons

Lieve allemaal,

Al vanaf klein meisje wist ik het zeker ik wil jong moeder worden. Toen mijn droom prins toen ook verscheen wist ik het nog meer ik wil jong moeder worden. 17 jaar was ik toen ik mijn "eerste" miskraam kreeg. Wat was ik daar kapot van zonder te weten dat ik zwanger was.

De jaren die daar op volgde ging alles in sneltreinvaart. 1 maand samen en we gingen samen wonen, nog geen jaar samen en we waren verloofd, iets meer dan een jaar later op 31-08-2007 kwam mijn eerste droom uit TROUWEN. ik trouwde de man van mijn dromen.

In die die 2 jaar gebeurde er veel en dachten wij dat ik 3 keer zwanger was, zo ook vlak voor we trouwde. we konden ons geluk niet op. Die droom werd snel een nachtmerrie en ik was er weer kapot van. 2 manden na onze prachtige trouwdag besloten we om er voor te gaan we waren tenslotte al getrouwd en we wilde graag een gezinnetje zijn. Dat ik 19 was maakte ons niet uit en we gingen er voor. Er gebeurde niets dus werden we door gestuurd naar het ziekenhuis en begon de poppenkast. Onderzoekje hier, onderzoekje daar, de Medische mallen molen (MMM) was weer een grote hel. na maanden van onderzoeken niks kunnen vinden enz, kregen we te horen mevrouw gaat u eerst maar eens afvallen en dan zien we wel verder. wauw dat deed echt pijn.

De jaren die daarna kwamen waren zwaar en afvallen lukte mij niet, maar ook een zwangerschap kwam maar niet.

In 2014 besloot ik te gaan voor een gastric bypass of te wel een maagverkleining. in iets minder dan een jaar viel ik 38 kilo(inmiddels 45 kilo) af en vonden wij het een mooie tijd om weer te stoppen met de wil. toen ik bij mijn jaar controle het echte groene licht kreeg konden we ons geluk niet op. Maar maanden gingen voorbij en er gebeurde niets. temperaturen werd ik niet wijzer van en elke maand die teleurstelling ging maar niet weg. In april besloten we naar de huisarts te gaan voor een verwijsbrief naar de gynaecoloog.

Bij hem kregen wij eerst te horen dat wij volgens hun geen miskramen hadden gehad, terwijl jaren dit wel door zijn collega's is gezegd. Moet ik nu boos zijn, verdrietig? ik koos voor ik laat het in het midden, ik voelde me zwanger enz maar ik weet het niet en daar zullen we nu nooit meer achterkomen. ik heb 8 jaar lang gerouwd om iets wat er misschien nooit geweest is en dat boek heb ik nu dicht gedaan voor me zelf. we weten het niet en zullen het ook nooit weten.

Ook zei hij dat hij bij mijn laatste ongi geen duidelijke eisprong kon vinden. Dat was voor ons beide wel even schrikken.

Maar hij kwam ook met verlossende woorden we gaan beginnen met IUI of te wel eindelijk gaan ons helpen en komt onze droom een klein stukje dichter bij.

Liefs van ons